2013
Wij hebben Fokje Agricola en haar dochters Ellie en Ypie in 2007 ontmoet tijdens een vakantieweek van de Zonnebloem, voor mensen met dementie. Net als wij waren zij vrijwilligers en vielen ze op in hun liefdevolle zorg voor de gasten die zij begeleidden. Ook hoorden wij toen voor het eerst over hun plannen om van hun boerderij een woonzorgvoorziening voor mensen met dementie te maken. Tot onze verrassing woonden ze in Scharsterbrug, onze geboorteplaats. Wij waren zeker van plan om een keer te komen kijken wanneer de plannen gerealiseerd zouden zijn.
Wie had gedacht dat wij jaren later daar samen met onze Mem, bij wie ondertussen Alzheimer en vasculaire dementie was vastgesteld, een bezoek kwamen brengen. Wij waren onder de indruk van deze mooie en bijzondere locatie en lieten Mem inschrijven als mogelijke bewoonster. In maart 2013 kwam er voor Mem een plekje vrij en hebben wij haar op 89- jarige leeftijd vanuit het verzorgingshuis verhuisd naar Westersypen. Het was een warme plek waar Mem met veel liefde en aandacht werd verzorgd en waar alles gericht was op het welbevinden van de bewoners. Accuraat werd ingespeeld op onze vragen en wensen ten aanzien van Mem. Daarbij waren de korte lijnen met huisarts en andere deskundigen heel fijn.
Helaas ging Mem, met name fysiek, snel achteruit en is zij eind juli overleden. Het verblijf van Mem op Westersypen was kort, maar voor ons heel waardevol. Hartelijk dank allemaal!
Petra en Anneke.
2013
Westersypen
Onze moeder was 57 toen ze hoorde dat ze Lewy Body Dementie had. Op dat moment stond ze nog voor de klas als leerkracht. Binnen een korte tijd kon ze niet meer werken en had steeds meer hulp nodig. Uiteindelijk is ze 12 jaar lang ziek geweest. Ze vroeg ons destijds, als 3 dochters, haar het liefst tot het eind in haar eigen huis te laten wonen. Het begon met 1x per week tafeltje dekje en uiteindelijk 24-uurs zorg in haar eigen woning. Zelf deden we mee in dit rooster door in het weekend bij haar te logeren. Het was fijn voor haar te kunnen zorgen, maar toch het werd steeds moeilijker. Toen ze de trap niet meer op durfde en daardoor niet meer kon douchen en bij haar bed komen moest het anders.
We gingen touren door Friesland op zoek naar een mooie, geschikte woonplek. Dat viel niet mee. Niks was goed voor mama en niks paste bij haar. Tot onze oom op een avond langs Westersypen reed en ging vragen wat hier voor voorziening kwam. Het bleek een lot uit de loterij voor onze moeder en ons als kinderen.
We hebben mama kunnen verhuizen zonder dat ze dit in de gaten had. In een dag hebben we haar kamer min of meer gekopieerd. Ze heeft nooit één keer gevraagd 'waar ben ik'. De liefde en aandacht die er voor haar was, was voor ons het allerbelangrijkste. Het personeel gaat met zeer veel respect om met de bewoners. Er is altijd zeer goed gelet op of mama misschien pijn had, maar het niet zelf meer goed kon aangeven. Het 'buiten werktijd' komen van Fokje of haar dochters als het niet goed ging met mama is zo hartverwarmend geweest, daar zijn geen woorden voor.
Mama heeft van maart 2008 tot 14 mei 2013 in Westersypen gewoond. Deze 5 jaar heeft ze alle verzorging gekregen die ze verdiende en die wij haar niet meer zelf konden bieden. We waren altijd welkom om haar te bezoeken en het voelde goed om haar achter te laten in deze warme omgeving.
Toen we bij mama moesten waken, viel weer extra op hoe liefdevol en betrokken het personeel was. Ik durf wel te zeggen dat mama het goed had gevonden dat we haar naar Westersypen hebben gebracht.
2013
Zorg
Op het moment dat je opzoek moet naar zorg voor één van je ouders ga je, je afvragen wat vind ik belangrijk, hoe zou ik zelf willen dat er met mij omgegaan wordt als ik zelf deze zorg zou moeten ontvangen. Wat wordt er geboden in de reguliere zorg voor dementerende mensen. Hoeveel personeel is er aanwezig op hoeveel bewoners, welke activiteiten worden er aangeboden en daadwerkelijk gedaan. Is er tijd om te wandelen, fietsen is er nog sprake van een huiselijke sfeer. Hoe is de medische zorg weggezet. Allemaal vragen die door je heengaan. Al gauw kom je er achter dat al die mensen het beste met hun bewoners voor hebben, maar niet de tijd hebben om genoeg aandacht te geven ook al zouden ze graag anders willen. Op bezoek bij de Westersypen gegaan, om te kijken hoe hier zorg verleend wordt. We waren diep onder de indruk. Genoeg personeel, veel vrijwilligers die regelmatig komen, mooie kamers en een gezellige huiskamer en keuken waar zelf wordt gekookt. Een prachtig terras en tuin waar bewoners vrij kunnen wandelen, een duofiets waar elke dag gebruik van wordt gemaakt. Het gaf ons een goed en warm gevoel, maar tegelijk ook moeilijk hier ja tegen te zeggen omdat je eigenlijk deze keus niet voor je ouders zou willen maken.
Heit heeft van mei 2012 tot februari 2013 bij jullie op de Westersypen mogen wonen tot zijn overlijden.
We kijken hier met veel respect en warmte op terug, altijd welkom, alle uitjes die jullie met jullie bewoners doen, het wandelen, boodschappen doen, fietsen een dagje naar het bos.
Fijn dat alle bezoek voor Heit welkom was en er koffie klaarstond maar vooral de warmte en genegenheid voor Heit en de bewoners die we voelden. Naast sfeer en zorgzaamheid is ook de professionele zorg belangrijk. Goed eten en drinken en zorgen dat het ook naar binnen gaat. Alert reageren op signalen die bewoners afgeven. Maar ook professionele medische staf voor de bewoners, en niet te vergeten de terugkoppeling naar de familie. Juist in deze tijd waarin goede zorg ter discussie staat is het heel bijzonder te ervaren dat bij Westersypen alles klopt.
2013
Beste lezer,
Graag willen wij van de gelegenheid gebruik maken om het verhaal van onze vader te vertellen. Hij is sinds februari 2013 overleden en heeft ruim 4 jaar in de dagopvang gezeten. Op het laatst heeft hij ruim een half jaar permanent in Westersypen gewoond. Aangezien hij, en wij ook, zijn verblijf in Westersypen als positief hebben ervaren, willen we deze ervaring graag met u als lezer delen.
Mijn vader behoorde tot de groep relatief jongere oudere die geconfronteerd werd met de diagnose Alzheimer. Hij was 69 toen de geriater hem die informatie gaf. Zijn wereld stortte in. Dapper en vooruit kijkend heeft hij zijn lot aanvaard. Hij accepteerde hulp en gaf aan zo lang mogelijk door te willen leven. De jaren na de diagnose zijn rustig verlopen. Gelukkig onderging hij geen enorme karakterverandering, waardoor hij de vader is gebleven zoals wij hem ons herinneren.
Toen we hoorden dat Westersypen de deuren openden hebben we snel gereageerd. Mijn vader was toe aan wat extra prikkels en mijn moeder had tijd nodig om het thuis zo lang mogelijk vol te kunnen houden. We zijn gaan kijken met zijn allen en waren blij verrast wat we zagen. Een mooie rustige omgeving, landelijk gelegen en we werden prettig ontvangen. Mijn vader stemde in met twee dagen opvang, wat langzaam uitgebreid werd naar 4 dagen. Hij heeft het prima naar zijn zin gehad. Ging regelmatig fietsen op de duo fiets. De talrijke uitjes deden hem goed. Ook het regelmatig zwemmen had een positieve uitwerking op hem.
Door de voortdurende prikkeling van de alledaagse dingen, lekkere zelfbereide maaltijden, mee boodschappen halen in het dorp en bijvoorbeeld cupcakes bakken, werd mijn vader zo goed als thuis opgevangen.
Ondanks de nooit aflatende liefdevolle zorg van onze moeder bleek het niet haalbaar om thuis te blijven wonen. Gelukkig was er bij Westersypen ruimte om mijn vader op te vangen toen hij in het ziekenhuis niet meer kon blijven. Het was een moeilijke stap om hem weg te brengen, maar gelukkig was hier alle begrip voor bij de medewerkers van Westersypen. Hij werd goed opgevangen en ook voor onze moeder was er altijd wel een praatje. De menselijke zorg waar ze voor staan is voor mijn vader en voor ons altijd prettig voelbaar geweest. Zeker toen duidelijk werd dat zijn einde naderde. Uiteindelijk is hij rustig in het bijzijn van zijn gezin overleden. Tien dagen en nachten zijn we in zijn voortdurende nabijheid gebleven. Geen moeite was teveel, liters koffie en thee werden ons aangedragen evenals de mogelijkheid om met drie familieleden te blijven slapen. Dit hebben wij als familie erg gewaardeerd.
Aan de diagnose hebben we niets kunnen doen, de kwantiteit van zijn leven hebben we niet kunnen we veranderen. Maar samen met Westersypen hebben we wel zijn kwaliteit van leven kunnen beïnvloeden en dat vinden we heel veel waard.